Mannen hebben vroeger geleerd om hun emoties niet te tonen. Dat stamt nog uit de prehistorie. Als je als man 'zwak' was dan was je niet veilig en lag je snel buiten de groep. Je moest dus stoer en mannelijk zijn en mocht je emoties niet tonen.

Je ziet het tegenwoordig nog steeds. Sommige ouders houden nog steeds vast aan het ouderwetse idee dat jongens niet mogen huilen. ‘Huilen is voor meisjes!’, is dan het argument. Op deze manier kunnen jongens niet leren hun gevoelens te uiten, met als gevolg dat ze emoties sneller opkroppen.

Heb jij dat vroeger ook wel eens gehoord? Herkenbaar? Als je iets maar vaak genoeg hoort (zeker van mensen waar je tegen op kijkt zoals je ouders) dan ga je het vanzelf geloven en gaat het in je systeem zitten.

Ook in de latere fase op school word je genadeloos afgestraft als je iets minder stoer bent dan de rest van de groep. Pesterijen liggen dan op de loer met alle gevolgen van dien.

Kortom; je hoort je hele leven al dat je stoer en mannelijk moet zijn en je ook zo moet gedragen.

Begrijp mij niet verkeerd: met stoer en mannelijk zijn is niets mis, als je maar niet vergeet dat het af en toe heel helend kan zijn om ook je emoties te tonen.

Tijdens een mannencirkel is die ruimte er. Je kunt jouw verhaal, gevoel en emotie delen (als je dat wilt) met de rest van de groep. Dit gebeurt altijd in een veilige setting waarbij jouw verhaal binnenskamers blijft.

Wil je eens een mannencirkel bijwonen? Check dan de agenda de datum van de komende mannencirkels.

Ahó